De eerste week zit er bijna op. En wat een zalige dagen!

De vliegreis en autorit van in totaal ongeveer 13 uur zijn relatief vlot verlopen, goed geland enzo! Toen we toekwamen kregen we een warmtevlaag over ons en natuurlijk had ik (Eveline) mij daar niet op gekleed :).Die avond hebben we niets meer gedaan, buiten het huisje wat bekeken en ingericht. Het huisje is echt tof, wel wat primitief! Iedereen heeft een tweepersoons-bed (luxe!), we hebben een keuken (niet teveel bij voorstellen), een salon en een buitenterras.

We hebben ook bezoek gehad van wat harige beestjes, die wel dagelijks langskomen! :) Gekko's, grote spinnen, kakkerlakken... In combinatie met 3 meisjes à rampzalig haha!

De volgende dag hebben we een bezoekje gebracht aan de stage en onze fietsen gehuurd... We zijn direct naar het centrum gefietst om inkopen te doen bij de chinezen (elke 10 meter vindt je wel zo’n supermarktje) en we hebben een hangmat gekocht om elke middag een siësta te houden in ons huisje!

Nadien hebben we afgesproken met 4 Antwerpse stagiaires, die ook stage lopen in dezelfde voorziening als ons. We zijn naar de markt gegaan. Toen de marktkramers ‘Bakra’s’ zagen, werden de prijskaartjes snel opgeborgen en hebben we ons blauw betaald aan fruit en groenten, geen twee keer J. ’s Avonds zijn we voor de volle 4 euro gaan eten op restaurant: Bami goreng kip en een coca cola van 591ml.

Omdat ik (Eveline), graag alles wil proeven van Suriname, probeerde ik ook alle andere potjes die op tafel stonden. Het eerste was Ketsjap, mega lekker! In het andere zaten rode pepers met de pitjes er nog in…

Donderdag zijn we voor twee nachten, drie dagen naar Paramaribo afgezakt met het busje van het Danker-instituut bedoeld voor mensen met een beperking. Tegen 80 per uur cruiseden we 200 km en 4 uur verder naar een totaal ander gedeelte van Suriname. Wat een verschil! Paramaribo, zo hip tegenover ons rustige dorpje Nickerie… Er lopen overal stagiaires en er zijn enorm veel westerse winkels en restaurants zoals de blokker en KFC, Mc donalds… We zijn die avond iets gaan eten in de ‘Zus En Zo’, dat is blijkbaar een vrij bekend restaurantje hier. Mijn eerste borgoe (bruine rum) was een feit, op aanraden van mijn liefste schoonzusje Anke heb ik er sprite bij gevraagd, met rare blikken tot gevolg.

Moe van de rit, hadden we besloten om het nachtje feesten te verzetten naar vrijdag. Ik (Eveline), werd wakker van een fluisterende Lisa; ‘Eveline, er zit een kakkerlak in ons bed’… Vrijdagochtend moesten we onze visum in orde brengen. Gelukkig hadden we ‘taxichauffeur Chico’ die heeft alles op een uurtje geregeld gekregen bij de vreemdelingendienst. ’s Middags hadden we een boottrip gepland met zonsondergang en dolfijnen, omdat er een Antwerpse stagiaire jarig was en ook omdat we het zelf graag wilden doen. De boot was redelijk brak, maar er was creoolse entertainment aanwezig. Alle vrouwen waren gecharmeerd door deze jonge gast en enkelen begonnen met hem te dansen! Plots zagen we een enorm aantal dolfijnen. Foto’s trekken tot de duizendste, zonder weinig resultaat helaas J. Tegen de avond werden we opgewacht op een eilandje ‘Johan en margaretha’, waar Meneer Nilsson en wat typische Surinaamse gerechten op ons stonden te wachten: bakbaan (gebakken bananen) en een soort kroket met vééééééééél look. Toen de nacht viel, stapten we terug op de boot. We kregen een glaasje wijn en genoten op de trapjes aan de voorkant, van de sterren. Amai, hier zijn véél sterren jong! Iedereen was enorm enthousiast van de reis en de taxi-rit nadien werd er nog beter op. De man had de muziek kei hard gezet en begon zelf te dansen, zonder handen op het stuur, wat een feest!

’s Avonds zijn we weer in ‘de zus en zo’ gaan eten, er speelde die avond een leuk bandje, wat instrumental Jazz met een zalige saxofoon-lijn. Het leek er toen op dat er geen feestje meer ging inzitten… Iedereen was moe van de helse warmte in Para. De feestjes in Paramaribo beginnen pas rond 1uur… We hebben ons dan wat moed ingedronken met een ongelooflijk vuile ‘Strawberry Daikirie’ (grenadine sap?). Toen we toekwamen in de Touché was er echt geen volk, maar na verloop van tijd kwam het volk dan toch toegestroomd: enorm veel stagiaires en ook wat Creolen. We maakten natuurlijk gebruik van een typisch Belgisch dans-kringetje, die plots werd gevuld met een aantal dansende Creoolse jonge mannen, die geen moeite hadden om hun gewrichten uit de kom te trekken en samen hun dansmoves boven te halen op onze westerse muziek met een afgrijselijke beat daaronder. Iedereen stond perplex en we waagden ons eraan om mee te dansen. We konden het echt niet geloven, we stonden letterlijk in een Step-up film… 5uur later was het dan toch tijd om naar huis te trekken, wat een avond!

Voila, nu zijn jullie wat op de hoogte van alles wat er al is gebeurd. Maandag beginnen we aan onze stage in het weeshuis Gaytrie. We zijn echt super benieuwd!

Veel Zonnige groetjes uit Nieuw-Nickerie!xx