Paramaribo-o-o

Hier zijn we weer!

Afgelopen weekend waren we te vinden in Green Castle, een appartementencomplex in Paramaribo. We waren helemaal van slag bij onze aankomst: televisie en airco op de kamer. Maar het hoogtepunt was toch wel onze douche met warm water!!! Ik denk niet dat we ooit al zo lang onder de douche hebben gestaan als toen. Het was vanmorgen dus afkicken hier in Nickerie onder onze ijskoude douche...

Vrijdag was het Maronnendag in de Palmentuin in Paramaribo. Overal stonden er Creoolse kraampjes met allerlei lekkers. We hebben ons buikje gevuld met heerlijke vanille cake en suikerspin. In de namiddag zijn we gaan zonnebaden in "De Zin". Helaas was het veel te warm om in de zon te liggen, maar toch hebben we weer een beetje kleur bij!

's Avonds waren we afgepeigerd van een hele dag te luieren, dus bestelden we een pizza. Smullen! Eveline kreeg het niet over haar hart om de restjes weg te gooien en bewaarde haar overschot in de frigo (die ze dan uiteindelijk toch heeft moeten weggooien, hihi).

Zaterdag hebben we een Maronnendorpje bezocht, genaamd Santigron. We vonden het wat onwennig omdat we echt binnentraden in de leefwereld van deze mensen. Langs beide kanten werd er gestaard... In dit dorpje hebben ze hutten aangelegd waar toeristen in kunnen verblijven. We vonden dit wel wat jammer want hierdoor verliest dit dorpje zijn charme en is het niet echt meer authentiek.

Nog een ander hoogtepunt van dit weekend: De Choi's!! Een Westerse Albert-Hein. Eveline stond letterlijk met tranen in de ogen, ze wist niet wat haar overkwam. Het voelde een beetje als thuiskomen, maar langs de andere kant ook weer zo confronterend. Lisa sprong een gat in de lucht bij het zien van een pot nutella! We vulden ons karretje tot het overliep; choco, lays chips, kruidenkaas, oreo's, tijgerbrood, maïsbrood, mozarella, vleesjes voor op de boterham die smaken!... Het bezoek aan de Choi's was een serieuze streep door de rekening, maar het was het waard!

's Avonds zijn alle stagiaires, behalve de oververmoeide Lisa, gaan feesten in ZsaZsaZsu. De dansvloer werd pas gevuld om 02u30 door de Creolen, die later op de avond kwamen dansen met ons. Dit leidde tot grappige scenario's en niet zo bijster goed dansende bakra's.

De wekker liep af om 09u00 want om 10u00 werden we opgehaald door een busje om terug te keren naar Nickerie. We waren met 10 stagiaires en we werden in een busje gepropt voor 7 personen. En dit voor een rit van 4uur, onhaalbaar! Eveline en twee andere stagiaires offerden zich op en hebben nog tot half 2 moeten wachten op een andere taxi. Dit was wel een domper, maar ze maakten er het beste van. Tijdens het wachten leerde Eveline allerlei goocheltrucs, waar iedereen nu best wel jaloers op is! In de taxi zat zij naast een vrouw die de hele tijd druk aan het sms'en was. Subtiel keek Eveline mee op haar gsm... Voor het eerst kreeg ze te maken met een 'betalende sms lijn', met woorden zoals 'bakabanas en bananen', in een andere context... De berichten werden steeds pittiger en pittiger, en de mannen ... knipoog. Toen we aankwamen in ons huisje hebben we geen seconde tijd gehad om rustig neer te zitten. We waren druk in de weer met het wassen van onze stinkende kledij, schoonmaken, inkopen doen,... De eerste weken werden we aangesproken met "Hé bakra's", tegenwoordig roepen de mannen ons na met "Witte bonen". Ondanks ons ZEER gebruinde huid, uhum...

Eveline en ik hadden toch nog eventjes nood om wat stoom af te blazen en we zijn dan gaan joggen, de extra kilootjes er af lopen!

Adios amigos en niet vergeten, nog spang ;)

Pikant met look

Hé hé, wat een dagen alweer! Ik heb echt geen idee waar ik nu moet beginnen, omdat er al zoveel is gebeurd! Ik ben geëindigd toen mijn stage nog net niet begonnen was… Het was echt een belevenis, die stage. Ik sta in het kinderhuis Gaytrie, waar kinderen geplaatst worden omwille van (onder andere) verwaarlozing. De kinderen zijn enorm lief en hebben ons direct hartelijk ontvangen! Ze vroegen steeds wanneer we terug gingen komen, wat elke dag is vanaf nu (buiten het weekend dan). Met de weesmoeders is het soms moeilijk communiceren: de ene weesmoeder is slechthorend waardoor ze ook moeilijk kan praten. Maar goed, al bij al… leuke dagen!

’s Middags aten we altijd op de stage, maar man! De Surinaamse keuken is pikant: overal pepertjes in, bij de aardappelen, sausjes… de pitjes worden hier niet uitgehaald. De lookgeur ruik je ook als je buiten staat, ’t is heel andere koek hier!

In het weekend was er een groot evenement in ons kleine Nickerie en alle stagiaires van Paramaribo kwamen naar hier om te feesten! Parbonight… Zo populair heeft niemand zich ooit gevoeld denk ik. Allemaal mannen die iets te dicht kwamen dansen, of je 'per ongeluk' aanraakten. Na verloop van tijd was het gewoon niet meer subtiel! De muziek was wel zalig, iemand maakte wat muziek en die op het podium zongen de hele avond wat karaoke, niet slecht! Er gingen ook dance-battles door en de Nederlandse Paramaribo’ers waagden zich eraan… Grote afgang natuurlijk.

Na een zalig weekend en een zalige parbonight, hadden we de kinderen beloofd om met hen te gaan zwemmen aan de TNC (tennisclub). 3 uur spelen in het water en alle kinderen amuseerden zich! Ze bloeiden ook volledig open, kinderen die nog nooit gesproken hadden begonnen te spelen en te spreken met de stagiaires. Toen we toekwamen in het huisje, merkten we dat we allemaal vuurrood zagen… Dat is gelukkig al bijna weggetrokken.

Woensdag, 1 oktober begon normaal de school. De scholen hebben echter de eerste schooldag uitgesteld tot 6 december om ‘chikungunya’ te bestrijden: Een nieuwe ziekte die wordt overgezet door muggen, blijkbaar gaat 90% van de bevolking hier ziek van worden, dat belooft!

No Spang! Die ochtend kwamen Lisa en ik toe in het kinderhuis. Iedereen was opgemaakt, haren waren opgestoken of in gel gelegd, kleren waren extreem verzorgt en de meisjes hadden typische hindoestaanse feest-kledij aan (vergelijkbaar met die indische kleedjes). Onze weesmoeder was zo enthousiast en belde naar de taxi om te vragen of we konden meerijden. Al snel stonden de kinderen klaar om onze haren mooi te vlechten, sieraden aan te geven en ons in een nieuw jurkje te steken. We wisten nog steeds niet wat er ging gebeuren, maar we stapten de auto in. We cruis’den tegen 120 km/h voorbij een bord waar 50km/h op stond. Met mijn handen op de zetels voor mij en duizend bordjes ‘slechte wegen’ verder, kwamen we uiteindelijk aan in een klein, bescheiden huisje met overal plastic stoelen en in het midden Hindoestaanse goden in een zelfgebouwde tent. Eerst dachten we dat het een trouw was, maar blijkbaar zijn het nu vasten. Daarom wordt er elke dag een kerkdienst georganiseerd voor de Hindoestanen bij iemand thuis. We kregen een lelieblad die fungeerde als bord en 3 (bizarre) zakjes met voedsel. Dit moesten we eten met onze handen, wat voor ons een hele opdracht was! Het blad werd gevuld met eten voor een hele familie, helaas was het enkel voor onszelf bedoeld...

We zijn sinds vorige week gestart met tennislessen. Voor 15 euro per maand kunnen we 2 uur per week komen tennissen, onze tennisleraar is een 70-jarige man. Zaaalig! Het doet echt deugd om hier wat te sporten na borden vol rijst en gefrituurde kip-snacks. (Zeker voor Eveline want ze eet niet anders dan frikadellen...!)

Ziezo, dat was het weer voor deze week.
Groetjes uit het bloedhete Nickerie, Lisa en Eveline!

Nickerie

Ons eerste weekje zit er hier al op, wat vliegt de tijd. Ondertussen zijn we al redelijk wat geacclimatiseerd, het zachte briesje hier in Nickerie maakt de warmte een heel stuk draaglijker. Er zijn wel nog een paar dingen waar we aan moeten wennen. Zoals het links rijden bijvoorbeeld, heel vreemd als je langs de andere kant een straat moet inslaan of een rotonde moet oprijden. Wanneer we een taxi nemen, houden we soms elkaars handen vast omdat we denken te botsen. Ook de taxi chauffeurs kijken dan al eens raar op! Eveline heeft nog wat tijd nodig om te ont-scouten. Het is hier namelijk de gewoonte om je rugzak of handtas niet op de grond te zetten, dit omwille van hygiënische redenen. En mijn hartje breekt telkens opnieuw bij het zien van de vele straathonden en straatkatten. We hebben ondertussen ook al wat lekkere restaurantjes ontdekt; Zus&Zo, Concorde, Residence Inn,… Eveline is hier helemaal in de ban van saoto soep (bouillon met rijst, kip, ei en soja scheuten. Ik daarentegen trek mijn neus daar eens voor op.) De was doen, is hier ook al een avontuur op zich. We wassen hier met koud water en de wasmachine kan maximum een kwartiertje zwieren. Zoals eerder vermeld kan men in Suriname heel goed dansen, en zelfs onze droogtrommel heeft ritme in zijn lijf! Wanneer we onze kleren willen laten droog zwieren, begint de droogtrommel te dansen. Vandaag kwam er rook op de trommel dus misschien onze kleren toch best laten drogen op de wasdraad... Toen we deze ochtend samen naar kantoor reden, werden we achtervolgd door agressieve honden. Schrik van ons leven opgedaan! Maar gelukkige niemand gebeten, enkel gevallen. Vandaag werden wij verwacht in het kinderhuis Gaytrie. Gedaan met uitslapen, de eerste keer dat de wekker hier afliep! We hebben we weesmoeders en de kinderen ontmoet, morgen gaat onze eerste officiële werkdag van start!

Tot snel!

Acclimatisering

De eerste week zit er bijna op. En wat een zalige dagen!

De vliegreis en autorit van in totaal ongeveer 13 uur zijn relatief vlot verlopen, goed geland enzo! Toen we toekwamen kregen we een warmtevlaag over ons en natuurlijk had ik (Eveline) mij daar niet op gekleed :).Die avond hebben we niets meer gedaan, buiten het huisje wat bekeken en ingericht. Het huisje is echt tof, wel wat primitief! Iedereen heeft een tweepersoons-bed (luxe!), we hebben een keuken (niet teveel bij voorstellen), een salon en een buitenterras.

We hebben ook bezoek gehad van wat harige beestjes, die wel dagelijks langskomen! :) Gekko's, grote spinnen, kakkerlakken... In combinatie met 3 meisjes à rampzalig haha!

De volgende dag hebben we een bezoekje gebracht aan de stage en onze fietsen gehuurd... We zijn direct naar het centrum gefietst om inkopen te doen bij de chinezen (elke 10 meter vindt je wel zo’n supermarktje) en we hebben een hangmat gekocht om elke middag een siësta te houden in ons huisje!

Nadien hebben we afgesproken met 4 Antwerpse stagiaires, die ook stage lopen in dezelfde voorziening als ons. We zijn naar de markt gegaan. Toen de marktkramers ‘Bakra’s’ zagen, werden de prijskaartjes snel opgeborgen en hebben we ons blauw betaald aan fruit en groenten, geen twee keer J. ’s Avonds zijn we voor de volle 4 euro gaan eten op restaurant: Bami goreng kip en een coca cola van 591ml.

Omdat ik (Eveline), graag alles wil proeven van Suriname, probeerde ik ook alle andere potjes die op tafel stonden. Het eerste was Ketsjap, mega lekker! In het andere zaten rode pepers met de pitjes er nog in…

Donderdag zijn we voor twee nachten, drie dagen naar Paramaribo afgezakt met het busje van het Danker-instituut bedoeld voor mensen met een beperking. Tegen 80 per uur cruiseden we 200 km en 4 uur verder naar een totaal ander gedeelte van Suriname. Wat een verschil! Paramaribo, zo hip tegenover ons rustige dorpje Nickerie… Er lopen overal stagiaires en er zijn enorm veel westerse winkels en restaurants zoals de blokker en KFC, Mc donalds… We zijn die avond iets gaan eten in de ‘Zus En Zo’, dat is blijkbaar een vrij bekend restaurantje hier. Mijn eerste borgoe (bruine rum) was een feit, op aanraden van mijn liefste schoonzusje Anke heb ik er sprite bij gevraagd, met rare blikken tot gevolg.

Moe van de rit, hadden we besloten om het nachtje feesten te verzetten naar vrijdag. Ik (Eveline), werd wakker van een fluisterende Lisa; ‘Eveline, er zit een kakkerlak in ons bed’… Vrijdagochtend moesten we onze visum in orde brengen. Gelukkig hadden we ‘taxichauffeur Chico’ die heeft alles op een uurtje geregeld gekregen bij de vreemdelingendienst. ’s Middags hadden we een boottrip gepland met zonsondergang en dolfijnen, omdat er een Antwerpse stagiaire jarig was en ook omdat we het zelf graag wilden doen. De boot was redelijk brak, maar er was creoolse entertainment aanwezig. Alle vrouwen waren gecharmeerd door deze jonge gast en enkelen begonnen met hem te dansen! Plots zagen we een enorm aantal dolfijnen. Foto’s trekken tot de duizendste, zonder weinig resultaat helaas J. Tegen de avond werden we opgewacht op een eilandje ‘Johan en margaretha’, waar Meneer Nilsson en wat typische Surinaamse gerechten op ons stonden te wachten: bakbaan (gebakken bananen) en een soort kroket met vééééééééél look. Toen de nacht viel, stapten we terug op de boot. We kregen een glaasje wijn en genoten op de trapjes aan de voorkant, van de sterren. Amai, hier zijn véél sterren jong! Iedereen was enorm enthousiast van de reis en de taxi-rit nadien werd er nog beter op. De man had de muziek kei hard gezet en begon zelf te dansen, zonder handen op het stuur, wat een feest!

’s Avonds zijn we weer in ‘de zus en zo’ gaan eten, er speelde die avond een leuk bandje, wat instrumental Jazz met een zalige saxofoon-lijn. Het leek er toen op dat er geen feestje meer ging inzitten… Iedereen was moe van de helse warmte in Para. De feestjes in Paramaribo beginnen pas rond 1uur… We hebben ons dan wat moed ingedronken met een ongelooflijk vuile ‘Strawberry Daikirie’ (grenadine sap?). Toen we toekwamen in de Touché was er echt geen volk, maar na verloop van tijd kwam het volk dan toch toegestroomd: enorm veel stagiaires en ook wat Creolen. We maakten natuurlijk gebruik van een typisch Belgisch dans-kringetje, die plots werd gevuld met een aantal dansende Creoolse jonge mannen, die geen moeite hadden om hun gewrichten uit de kom te trekken en samen hun dansmoves boven te halen op onze westerse muziek met een afgrijselijke beat daaronder. Iedereen stond perplex en we waagden ons eraan om mee te dansen. We konden het echt niet geloven, we stonden letterlijk in een Step-up film… 5uur later was het dan toch tijd om naar huis te trekken, wat een avond!

Voila, nu zijn jullie wat op de hoogte van alles wat er al is gebeurd. Maandag beginnen we aan onze stage in het weeshuis Gaytrie. We zijn echt super benieuwd!

Veel Zonnige groetjes uit Nieuw-Nickerie!xx