Hé hé, wat een dagen alweer! Ik heb echt geen idee waar ik nu moet beginnen, omdat er al zoveel is gebeurd! Ik ben geëindigd toen mijn stage nog net niet begonnen was… Het was echt een belevenis, die stage. Ik sta in het kinderhuis Gaytrie, waar kinderen geplaatst worden omwille van (onder andere) verwaarlozing. De kinderen zijn enorm lief en hebben ons direct hartelijk ontvangen! Ze vroegen steeds wanneer we terug gingen komen, wat elke dag is vanaf nu (buiten het weekend dan). Met de weesmoeders is het soms moeilijk communiceren: de ene weesmoeder is slechthorend waardoor ze ook moeilijk kan praten. Maar goed, al bij al… leuke dagen!

’s Middags aten we altijd op de stage, maar man! De Surinaamse keuken is pikant: overal pepertjes in, bij de aardappelen, sausjes… de pitjes worden hier niet uitgehaald. De lookgeur ruik je ook als je buiten staat, ’t is heel andere koek hier!

In het weekend was er een groot evenement in ons kleine Nickerie en alle stagiaires van Paramaribo kwamen naar hier om te feesten! Parbonight… Zo populair heeft niemand zich ooit gevoeld denk ik. Allemaal mannen die iets te dicht kwamen dansen, of je 'per ongeluk' aanraakten. Na verloop van tijd was het gewoon niet meer subtiel! De muziek was wel zalig, iemand maakte wat muziek en die op het podium zongen de hele avond wat karaoke, niet slecht! Er gingen ook dance-battles door en de Nederlandse Paramaribo’ers waagden zich eraan… Grote afgang natuurlijk.

Na een zalig weekend en een zalige parbonight, hadden we de kinderen beloofd om met hen te gaan zwemmen aan de TNC (tennisclub). 3 uur spelen in het water en alle kinderen amuseerden zich! Ze bloeiden ook volledig open, kinderen die nog nooit gesproken hadden begonnen te spelen en te spreken met de stagiaires. Toen we toekwamen in het huisje, merkten we dat we allemaal vuurrood zagen… Dat is gelukkig al bijna weggetrokken.

Woensdag, 1 oktober begon normaal de school. De scholen hebben echter de eerste schooldag uitgesteld tot 6 december om ‘chikungunya’ te bestrijden: Een nieuwe ziekte die wordt overgezet door muggen, blijkbaar gaat 90% van de bevolking hier ziek van worden, dat belooft!

No Spang! Die ochtend kwamen Lisa en ik toe in het kinderhuis. Iedereen was opgemaakt, haren waren opgestoken of in gel gelegd, kleren waren extreem verzorgt en de meisjes hadden typische hindoestaanse feest-kledij aan (vergelijkbaar met die indische kleedjes). Onze weesmoeder was zo enthousiast en belde naar de taxi om te vragen of we konden meerijden. Al snel stonden de kinderen klaar om onze haren mooi te vlechten, sieraden aan te geven en ons in een nieuw jurkje te steken. We wisten nog steeds niet wat er ging gebeuren, maar we stapten de auto in. We cruis’den tegen 120 km/h voorbij een bord waar 50km/h op stond. Met mijn handen op de zetels voor mij en duizend bordjes ‘slechte wegen’ verder, kwamen we uiteindelijk aan in een klein, bescheiden huisje met overal plastic stoelen en in het midden Hindoestaanse goden in een zelfgebouwde tent. Eerst dachten we dat het een trouw was, maar blijkbaar zijn het nu vasten. Daarom wordt er elke dag een kerkdienst georganiseerd voor de Hindoestanen bij iemand thuis. We kregen een lelieblad die fungeerde als bord en 3 (bizarre) zakjes met voedsel. Dit moesten we eten met onze handen, wat voor ons een hele opdracht was! Het blad werd gevuld met eten voor een hele familie, helaas was het enkel voor onszelf bedoeld...

We zijn sinds vorige week gestart met tennislessen. Voor 15 euro per maand kunnen we 2 uur per week komen tennissen, onze tennisleraar is een 70-jarige man. Zaaalig! Het doet echt deugd om hier wat te sporten na borden vol rijst en gefrituurde kip-snacks. (Zeker voor Eveline want ze eet niet anders dan frikadellen...!)

Ziezo, dat was het weer voor deze week.
Groetjes uit het bloedhete Nickerie, Lisa en Eveline!